Zachtjes gaan de paardenvoetjes ….

Vandaag weer een bijzondere ervaring van een heel andere dimensie. Beiden getraumatiseerd door een vervelende paardenervaring uit het verleden, hebben we toch onze stoute (wandel)schoenen aangetrokken voor een rit te paard naar de waterval in de buurt van ons hotel.

De eerste hindernis, het bestijgen van het paard, werd met vereende krachten en hulp van 2 sterke mannen een ‘peuleschilletje’ (zie filmpje). Leo kon het zonder hulp, maar zijn ‘strampen’ zat wel een beetje in de weg (zie filmpje). 

Moesten wij gisteren het voetenwerk doen, vandaag was het de beurt aan de paarden  Als instructie kregen wij mee om je lichaam vooral ritmisch mee te bewegen met het paard, ‘stoppen’ was teugels aantrekken en ‘weer verder’ was even met de voeten tegen de flanken tikken. Moet lukken toch?  Echter het was niet zomaar een ritje zoals in Slagharen, nee we moesten gelijk door onherbergzaam gebied. Wat hebben wij, en de paarden natuurlijk ook, moeten zwoegen. Voor de mens was de route onbegaanbaar maar de paarden ploegden voort omhoog over keien, door diep water en diepe modder met stenen en dat alles met ons op de rug. 

De spreidzit maakte het onmogelijk de billen samen te knijpen, maar spannend was het wel soms. Op een bepaald moment begon ik zelfs te hallucineren en dacht de kerstman achter mij te horen (ho ho ho) maar nee het was Leo die zijn galopperende paard in bedwang moest houden. Zijn lichaam voelde als een zak aardappelen die heen en weer schudde. 

Maar mensen wat was het weer een onvergetelijke ervaring. De natuur, de waterval, wisselwerking tussen mens en dier, onbeschrijfelijk, maar toch kunnen wij deze weer mooi bijschrijven in de analen